Հայաստանի դեմ Ադրբեջանի վերջին՝ սեպտեմբերյան ագրեսիայի ընթացքում Ռուսաստանի անթաքույց դավաճանական վարքագիծը, ՄԱԿ-ում ՌԴ ներկայացուցչի հայտարարությունը ՀՀ-ի հանդեպ դաշնակցային պարտավորություններից հրաժարվելու մասին, ՀԱՊԿ-ի անողնաշար պահվածքը պատճառ դարձան, որ Հայաստանում ռուսական գործոնի հավերժացման համար միշտ պատրաստ ուժերն ու գործիչները սկսեն վերջինիս համար նոր «ռազմավարական գործընկեր», ավելի ճիշտ՝ հովանավոր ու «ավագ եղբայր» փնտրել:
Կա՛մ սեփական նախաձեռնությամբ, կա՛մ կատարելով տարաբնույթ հատուկ ծառայությունների հրահանգները՝ դեռ երեկ ռուսամետությամբ տառապողներն այսօր Հայաստանի համար նոր «ռազմավարական գործընկերներ» են փնտրել եւ գտել՝ ի դեմս Իրանի, Սաուդյան Արաբիայի կամ Չինաստանի: Ոմանք, իհարկե, հընթացս նաեւ սեփական կամ այլոց բիզնես շահերն են սպասարկում ռազմավարական դաշնակցի այս խիստ «ինտելեկտուալ» փնտրտուքում:
Մի փոքր դիտարկման շրջանակներում վերոնշյալ երկրների հետ Հայաստանի հարաբերությունները քննարկելն անիմաստ է եւ անհնար, սակայն հարկ է ընդգծել, որ հիշյալ գործիչներին, փորձագետներին կամ այլոց միավորում է մեկ բան՝ այն, որ Հայաստանը ռուսական դավաճանությունից հետո չընթանա դեպի Արեւմուտք՝ ԱՄՆ ու Եվրոպա: Եվ դրա համար նրանք Հայաստանի համար նոր «ավագ եղբայր» են փնտրում՝ Արեւելքի, Ասիայի մերժելի քաղաքական եւ քաղաքակրթական համակարգում:
Երեկվա ռուսամետների նպատակը նույնն է՝ մեր երկիրը պահել ասիական հետադիմության ծիրում եւ թույլ չտալ արեւմտյան քաղաքակրթության հետ մերձենալու, որպեսզի ինչ-որ պահի, երբ Ռուսաստանը կարողանա վերադառնալ, Հայաստանը Արեւմուտքում եւ Արեւմուտքի հետ չլինի:
Հայաստանը դեպի արեւելք հրողները եւ այնտեղ ամրացնել փորձողները՝ հրահանգով, թե առանց դրա, մահացու մեղք են գործում:
Հայաստանի քաղաքական, քաղաքակրթակական, հասարակական առաջադիմության այս հանգրվանը Արեւմո՛ւտքը պետք է լինի: Հայաստանը երկարաժամկետ կամ կարճաժամկետ արտաքին քաղաքական շահերի, հետաքրքրությունների համար դաշնակիցներ ու գործընկերներ կարող է ունենալ տարբեր մայրցամաքներում եւ աշխարհամասերում, սակայն մեր պետության եւ ժողովրդի քաղաքական ու քաղաքակրթական, ինչպես նաեւ ռազմական համակարգը Արեւմուտքում պետք է փնտրել:
Նարինե Մկրտչյան