Օլդոս Հաքսլի, «Չքնաղ նոր աշխարհ», թարգմանությունը՝ Վահե Արսենի, «Զանգակ», 2018թ.
«Գրագետ կազմակերպված հասարակության մեջ, ինչպիսին մերն է, ոչ մեկին առիթ չի ընձեռվում ազնիվ կամ հերոսական արարքով հանդես գալ: Նման առիթի համար նախեւառաջ անկայուն պայմաններ են անհրաժեշտ... Բայց մեր օրերում պատերազմներ չկան: Լավագույնս հոգ է տարվում կանխարգելել որեւէ մեկի նկատմամբ չափազանց մեծ սերը». Սա մի հատված է գրքից:
Վեպում իրադարձությունները կատարվում են հեռավոր ապագայում՝ 2541 թվականին: Մարդիկ չեն ծնվում բնական ճանապարհով, ծնվում են որպես միլիոնավոր նույնական երկվորյակներ` խստորեն բաժանված Ալֆա, Բետա, Գամմա եւ ավելի ցածրակարգ խավերի, բայց երջանիկ՝ իրենց աշխատանքի մեջ: «Չքնաղ նոր աշխարհ»-ում ամեն ոք պատկանում է ուրիշին: Բոլորը դաստիարակված են այնպես, որ ծնված օրից չեն կարող նախատեսվածից այլ վարքագիծ դրսեւորել, իսկ եթե շեղում է նկատվում, խմում են հաբը` սոման, եւ ամեն ինչ իր տեղն է ընկնում է. չկա զայրույթ, բոլորը երջանիկ են: Սա այն ապագան է, որը պատկերացրել է Օլդոս Հաքսլին: Գլխավոր հերոսն այն միակն է, ով մարդուց էր ծնվել:
Հաքսլին ցույց է տալիս, թե ինչպես կարող է արտաքնապես ժողովրդավարական թվացող համակարգը վերածվել բռնապետության, քրիստոնեության բնօրրանը դառնալ մարդու խոշտանգման համար ստեղծված վայր։ «Սա շատ սահուն կերպով է արվում, եւ դա ամենավտանգավորն է»,- գրում է Հաքսլին: