«Խաղաղության խաչմերուկ. միավորելով անվտանգությունն ու ժողովրդավարությունը» խորագրով օրերս տեղի ունեցած համաժողովում Կառավարության ղեկավարը նորից խոսեց այն դրույթների մասին, որոնց տարբեր առիթներով քանիցս անդրադարձել է: Բերենք երկու օրինակ այդ հայեցակարգերից. ա/ «Հայաստանը պատրաստ է կապուղի տրամադրել ե՛ւ գազամուղների, ե՛ւ նավթամուղների, ե՛ւ էլեկտրագծերի համար», բ/ «ՀՀ-ն սեփական տարածքները Ադրբեջանի օկուպացիայից ռազմական ճանապարհով ազատագրելու նպատակ չունի»: Ըստ նրա, այդ հարցն ինքնաբերաբար կլուծվի սահմանագծման-սահմանազատման ընթացքում: Սա, իհարկե, մոլորություն է:
Ու մինչ ՀՀ վարչապետի աթոռը զբաղեցնող անձը Խաղաղության խաչմերուկի թեմայով երեւանյան համաժողովում հայտնում է, որ Հայաստանը պատրաստ է հենց այսօրվանից սկսել կապուղիների ապահովման գործնական աշխատանքը, նրա թիմակիցները չեն բացառում նոյեմբերին Բաքվում կայանալիք «СOP-29»-ից հետո Ադրբեջանի հերթական ներխուժումը Հայաստան: Ավելին՝ ԱԳ նախարար Արարատ Միրզոյանը միջազգային հարթակներից է անգամ փոխանցում հայկական կողմի մտահոգությունները՝ բացեիբաց հայտարարելով, որ Ադրբեջանը նոր ռազմական գործողությունների է պատրաստվում։
Ի՞նչ կարող են նշանակել ՀՀ պաշտոնատար դեմքերի այս իրարամերժ դիրքորոշումները արտաքին քաղաքական խճանկարի հենքին. մեկը խաղաղության ու կապուղիների ապաշրջափակման պատրաստակամության մասին է խոսում, մյուսը՝ Հայաստանի դեմ ադրբեջանական հնարավոր ռազմական ոտնձգությունների: Շատ փորձագետներ չեն համարում, որ միմյանց հակասող այս հայտարարություններն իշխանության ներսում առկա տարաձայնությունների վկայություն են: Ընդհակառակն՝ սրանք, այդ հեղինակների կարծիքով, փոխլրացնող խոսույթներ են, միգուցեեւ՝ կանխավ պայմանավորված:
Գործող իշխանությունները լավ են հասկանում, որ «COP-29»-ից հետո Ադրբեջանը, Թուրքիայի եւ Արեւմուտքի համաձայնությամբ, կարող է հարձակում գործել ՀՀ-ի վրա՝ թյուրքական աշխարհի միավորման գաղափարն իրագործելու հեռահար նպատակով, որն ուղղված է Իրանի, Ռուսաստանի, ինչ-որ չափով նաեւ Չինաստանի դեմ՝ Կենտրոնական Ասիան վերահսկելու համար։ Եվ այդ պատճառով է, որ մեր «խելոքները» նմանատիպ հայտարարություններ են անում՝ ցույց տալու, որ ՀՀ-ն ամեն ինչի համաձայն է, պատրաստ է ամեն քայլի գնալ, հետեւաբար՝ հակառակորդը հարձակման օրինակարգություն չունի (թեպետ խոշոր խաղացողների կոնսենսուսի դեպքում օրինակարգությունը որեւէ մեկին չի հուզում):
Այժմ տարածագոտու աշխարհաքաղաքական զարգացումների ծիրում նաեւ Սյունիքն է՝ Փաշինյանի հեղինակած Խաղաղության խաչմերուկով: Այդ հատվածում հիմնական քննարկումները, որոնց Հայաստանը չի մասնակցում, ծավալվում են հաղորդակցության միջոցների, մասնավորաբար, այսպես կոչված, «Զանգեզուրի միջանցքի» վերահսկողության հարցի շուրջը: «Միջանցքին» հավակնում են ե՛ւ Արեւմուտքը, ե՛ւ Թուրքիան, ե՛ւ, նույնիսկ, Ադրբեջանը՝ այն հաշվարկով, որպեսզի ճանապարհի նկատմամբ Ռուսաստանն ու Իրանը հսկողություն չունենան: Հայաստանի կարծիքը ոչ ոք չի էլ հարցնում, իսկ Խաղաղության խաչմերուկի «գնորդ», կարծես թե, չի գտնվում:
Ինչ վերաբերում է ՔՊ-ական բարձրաստիճան իշխանավորների վերը հիշատակված հակասական հայտարարություններին, դրանք ոչ այլ ինչ են, քան ուղղակի անզորության ճիչեր, վեց տարի շարունակ սխալ վարվող քաղաքականության տրամաբանական հետեւանք: