Հաճախ եմ հիշում հայտնի առակը, երբ գայլերը դիմում են խորամանկության։ Նրանք առաջարկում են ոչխարներին, որ հանձնեն իրենց պաշտպանող շներին, որպեսզի միմյանց միջեւ խաղաղություն հաստատվի։ Ոչխարները միամտաբար հավատում ու հանձնում են շներին։ Շուտով գայլերը հաշվեհարդար են տեսնում ոչխարների հետ։
Դարերի պատմություն ունի այս առակը, որը սովորեցրել է մարդկանց` հեռու մնալ անգրագետ «դիվանագիտությունից» ու չհայտնվել նման ողբերգական իրավիճակում։
Հենց այն է, որ Արցախ հանձնողը վաղը Սյունիք է հանձնելու, հետո էլ` Հայաստան։ Այդ ես չեմ նման կերպ մտածում, այլ գայլերը, որ սովոր են խորամանկությամբ հասնել իրենց նպատակին։
Չզարմանանք, թե հիմա ինչո՞ւ է պաշտոնական Բաքուն պնդում, որ «Արեւմտյան Ադրբեջանի» հարցը պետք է մաս կազմի Հայաստանի հետ խաղաղության օրակարգին։
Սա հայոց երկրի վերջն է, երբ թշնամին Հայաստանը դիտարկում է որպես «Արեւմտյան Ադրբեջան»։
Մի՞թե պարադոքս չէ… ինչու՞ է հայկական կողմը շտապում թշնամու պարտադրած «խաղաղության» պայմանագիրը ստորագրել, անգամ այն դեպքում, երբ 150 քառ. կմ հայկական տարածք վերջին տարիներին թշնամին բռնազավթել է եւ ամենեւին նպատակ չունի վերադարձնելու։
Այսքանով հանդերձ` հայոց երկրի փրկության ճանապարհը մեկն է` չհայտնվել ոչխարների դերում, ատամները սեղմած՝ պահել Արցախը, այլապես թշնամու ախորժակը մեծ է, դեռ այս մի կտորը չվայելած՝ ագահությամբ ընկել է մեծ կտորի հետեւից:
Նատաշա Պողոսյան