«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է ՌԱՀՀԿ տնօրեն Մանվել Սարգսյանը:
–Պարոն Սարգսյան, օրերս Բելառուսը և Ադրբեջանը հանդես եկան համատեղ հայտարարությամբ՝ կապված ԼՂ հակամարտության հետ: Եթե հաշվի առնենք, որ Բելառուսը Մինսկի խմբի համանախագահող երկիր չէ, ավելին՝ ԵՏՄ կազմում Հայաստանի գործընկերն է, մենք ի՞նչ հետևություններ պետք է անենք սրանից, նաև անդամ մյուս երկրների մասով:
-Ես այստեղ նորություն չեմ տեսնում, Բելառուսը անընդհատ Ադրբեջանին պաշտպանում էր, այստեղ փորձել ինչ-որ նոր բան գտնել հնարավոր չէ: Խնդիրն այն է, թե ընդհանրապես Հայաստանն ի վերջո կորդեգրի՞ ինչ-որ քաղաքականութուն, թե՞ ոչ: Շատերն ասում են՝ Հայաստանի նման երկիր չկա, ինչ ուզում, անում է, բայց իրականությունն այդպիսին չէ: Մենք ունեցել ենք մի դեպք, չգիտեմ պատահական էր, թե ինչպես, ապրիլյան պատերազմից հետո, երբ Սերժ Սարգսյանը մեղադրեց ՀԱՊԿ կազմակերպության անդամ երկրներին, որ նրանք որևէ ձևով չեն ցուցաբերում իրենց վերաբերմունքը, չեն դատապարտում Ադրբեջանին՝ լինելով Հայաստանի հետ մի ընդհանուր կառույցում:
Խնդիրն այս է՝ ինչպես վերաբերվել այս ամեն ինչին: Իհարկե կարելի է արհամարհել, ասել՝ Բելառուսն է, ասել է, մյուս անգամ Ղազախստանն է… բայց իրականության մեջ Հայաստանը ոչ միայն մեծ կախվածություն ունի այդ կազմակերպություններից՝ թե՛ ԱՊՀ-ից, թե՛ մյուս կազմակերպություններից, որտեղ ներգրավված են այս երկրները, այլ նաև ունի խոսքի իրավունք: Եթե Բելառուսը կարևորագույն հարցում, լինելով ՀԱՊԿ անդամ պետություն, նման հարցերում լրիվ ուրիշ երկրի՝ Հայաստանի հետ կռվի մեջ գտնվող երկրի շահերն է պաշտպանում, ես կարծում եմ, շատ հանգիստ կարելի է Բելառուսի խնդիրը դնել, մանավանդ եթե Հայաստանը նախագահող է այդ տարբեր ատյաններում: Պետք է դնել այն խնդիրը, թե ինչքանով է նպատակահարմար, որ Բելառուսը ԱՊՀ կամ ՀԱՊԿ կամ ԵՏՄ անդամ լինի և այնտեղ իր դիրքորոշումը պահի: Նման հարցեր պետք է բարձրացվեն, և կարծում եմ՝ բավականին լուրջ վիճակ կստեղծվի: Լուկաշենկոն էլ կմտածի, որ ինքն էլ Ադրբեջանի պատճառով կարող է տուժել:
-Պարոն Սարգսյան, իսկ ինչո՞ւ հայկական կողմը, հայկական դիվանագիտությունն այդ հարցերն այդպես կտրուկ չի դնում: Մենք Ղազախստանի օրինակն ունեցանք, երբ Ալիևի նամակն ընթերցվեց Նազարբաևի կողմից, հիմա Բելառուսն է, այսպես մենք չգիտենք, թե ինչ շարունակություն կունենա այս ամենը, և հնարավոր պատերազմի դեպքում այդ երկրներն ինչ դիրքորոշում կարտահայտեն, ինչ օգնություն կցուցաբերեն Ադրբեջանին:
-Հայաստանը երբեք որևէ քաղաքականություն չի ունեցել, բոլոր այդ կազմակերպություններին անդամակցում է կա՛մ վախից, կա՛մ ընդհանրապես մի գիծ է ցուցաբերել՝ հանկարծակի Ռուսաստանի համար բարդ պրոբլեմներ չստեղծելու: Ընդամենը դա էր. լռել, կանցնի, կամ ռուսների հետ առանձին խոսել, ասել՝ գնացեք այս մեկին այս ասեք, այն ասեք… Դա քաղաքականության բացակայությունն է, դա այն համոզմունքների բացակայությունն է, որ դու, որպես երկիր, նույնպես ունես շատ մեծ դեր և մեծ արժեք, և պիտի կարողանաս դա քաղաքականություն վերածել: Ինչ է նշանակում Բելառուսը Հայաստանի համար՝ եղած-չեղած մի պետություն, բացարձակ նշանակություն չունի: Նման պետությունների հետ կարելի է բացահայտ կոնֆլիկտի մեջ մտնել, եթե դա քաղաքականություն է դառնում, եթե գիտենք, որ դրանով խնդիր է լուծվում: Այն ժամանակ վազելով կգա այստեղ նույն Լուկաշենկոն և կսկսի Հայաստանի հետ խոսել: Կամ Ղազախստանը ի՞նչ նշանակություն ունի Հայաստանի համար, բացահայտ թշնամական պետություն է, ինչո՞ւ պետք է Հայաստանը հարգի Ղազախստանի տարբեր դիրքորոշումները, մոտեցումները: Երբ որ Եվրոպայի խորհրդում է ինչ-որ բաներ լինում, տեսնում ես, որ ինչ-որ ձևով արտահայտություններ, մեղադրանքներ են հնչում, այդպիսի բան եղել է ապրիլյան պատերազմից հետո. պարզ, հստակ հացը դրվել է երկրների առաջ, թե ինչով են նրանք զբաղված: Եվ բնական է, որ այդ ամեն ինչն ունի իր նշանակությունը, միանգամից նկատվում ենք, որ արդեն իրենք են փորձում ինչ-որ դեմոկրատական ձևերով տակից դուրս գալ… Կարծում եմ՝ Հայաստանի քաղաքականությունը կգնա այդ ուղղությամբ, որ բոլոր պետությունները պատասխանատվություն զգան Հայաստանի առաջ: Հայաստանը չպետք է լռի, իրենից ինչ-որ բան պետք է ներկայացնի, և Բելառուսի նախագահը հազար անգամ կմտածի Ալիևից շքանշան վերցնի, թե չվերցնի:
–Անհրաժե՞շտ է արդյոք կտրուկ մոտեցում ցուցաբերել և պե՞տք է, որ Հայաստանը դուրս գա ՀԱՊԿ-ից, ԵՏՄ-ից:
-Չպետք է դուրս գա, ինչո՞ւ պետք է դուրս գա, պետք է այդ երկրներին դուրս հանել այնտեղից:
Հարցազրույցն ամբողջությամբ՝ տեսանյութում:
