Խավիեր Մարիաս «Սիրահարություններ», վեպ, իսպաներենից թարգմանությունը` Ռուզաննա Պետրոսյանի, «Անտարես», 2020թ.

Այս խոր եւ անչափ գրավիչ վեպի միջոցով Խավիեր Մարիասն առաջարկում է մտորել սիրո եւ սիրահարվածության շուրջ: Ասում են՝ սերն ու սիրահարվածությունը արարման եւ երջանկության աղբյուր են, եւ որ սերն արդարացնում է բոլորին ու ամեն ինչ, բայց այդպե՞ս է արդյոք: Ու եթե սիրո պատասխանը սերն է, ապա ինչպե՞ս է պատահում, որ հանուն սիրո սպանում ենք, դավաճանում ինքներս մեզ ու մեր սիրելիներին, դժբախտացնում ու ստիպում տառապել մյուսներին:

«Այդքան օրեր անց, այնուամենայնիվ, նա ինձ գրավիչ թվաց, կարոտել էի: Մենք կարոտում ենք այն ամենը, ինչ եղել է մեր կյանքում, նույնիսկ կարճատեւ բաները, ինչին նույնիսկ չենք հասցրել սովորել եւ նույնիսկ նրան, ինչը կործանել է մեզ, հետո հայացքս կանգ առավ ավելի ներքեւ` շուրթերին, անկարող էի հայացքս հեռացնել, դա նման է անեծքի, որը քեզ հլու-հնազանդ է դարձնում…»,- սա ընդամենը մի փոքրիկ հատված է վեպից, որը բնորոշում է հեղինակի ոճն ու նկարագրական նրբությունը:

Ստեղծագործությունը մեղքի ու մեղավորության, խղճմտանքի, բայց եւ փաստերի անողոքության, հանգուցյալների զուր վերադարձի եւ ողջերի հետ նրանց անհնարին գոյակցության, ճշմարտությունն ու մեր անձը լիովին ճանաչելու անկարողության մասին է նաեւ: Եթե սիրո պատասխանը սերն է, ապա ո՞րն է դավաճանության, խանդի, ցասման եւ վրեժխնդրության արձագանքը: