Կառլո Գինսբուրգ, «Պանիրն ու որդերը», գիտահանրամատչելի, իտալերենից թարգմանությունը՝ Մինաս Լուռյանի, 454 էջ, «Անտարես», 2024թ.:

«Պանիրն ու որդերը» 16-րդ դարի ժողովրդական մշակույթի վերլուծությունն է մի ջրաղացպանի աչքերով, որը դատավարության է ենթարկվել ինկվիզիցիայի ժամանակ: Կառլո Գինզբուրգը օգտագործում է Դոմենիկո Սկանդելլայի դատավարության արձանագրությունները, որ հայտնի է նաեւ Մենոքիո անունով, որպեսզի ցույց տա, թե ինչպես է անհատն արձագանքում իր ժամանակի շփոթեցնող քաղաքական եւ կրոնական ուղղություններին:

Սովորական ջրաղացպանի համար Մենոքիոն զարմանալիորեն գրագետ էր։ Իր դատավարության ցուցմունքում նա հղումներ է արել ավելի քան մեկ տասնյակ գրքերի, այդ թվում՝ Աստվածաշնչին, Բոկաչիոյի «Դեկամերոնին», «Մանդեւիլի ճամփորդություններին» եւ մի «առեղծվածային» գրքի, որը կարող էր լինել Ղուրանը: Եվ իր ընթերցածը նա վերափոխել է իրեն ծանոթ բառեզրերով, ինչպես օրինակ՝ արարման իր տարբերակը. «Ամենուր քաոս էր, այսինքն՝ հողը, օդը, ջուրը եւ կրակը խառնվել էին իրար, եւ այդ ահռելի կույտից ձեւավորվեց մի զանգված, ճիշտ այնպես, ինչպես պանիրն է կաթից պատրաստվում, եւ դրանում հայտնվում են որդեր, որոնք էլ հրեշտակներն են»: